Anna Bonheur

Anna Bonheur (1946 Limburg)   woont en werkt in Amsterdam

………En wanneer me gevraagd wordt waarom ik schilder, zwijgt
meestal mijn mond en kijk ik weg over andermans schouder.
Mijn ogen zoeken dan een blinde muur.
Precies zoals ik dat vroeger deed wanneer ik met mijn grootouders
op bezoek ging bij een oudtante. Zij woonde tussen de grenspalen in het Niemandsland bij Vaals.

Ik zat dan, drie hoog, op mijn knieën bij het raam en keek naar de dichtgemetselde ramen aan de
overkant van de straat. Een blinde muur met aan de zijkant een groot gat. Daar waar eens een schoorsteen was.

Urenlang kon ik naar die muur staren en meende dat er in iedere voeg en achter elke steen een geheim verborgen zat.

Daar midden in dat Niemandsland droomde ik weg en met de vertraagde vleugelslag van een blauwe reiger
vloog ik naar andere planeten naar verre oorden.

Reeds
toen had ik een vermoeden
schilderen is erg
maar niet schilderen is veel erger
en
zonder dat ik me ervan bewust was
en ook nog nooit had gehoord
over “corresponderende gevoelswaarden”
was me één ding duidelijk
“schilderen is wonen in Niemandsland”
Ik, vereenzelvig me
met ieder schilderij
hang aan spijkers, schroeven
boven banken
op schoorstenen en blinde muren
heb een eigen beeldtaal
onverstaanbaar voor mijn omgeving
en
woon tussen twee grenzen
en in mijn nek kleeft een etiket,
met gebruiksaanwijzing en wasvoorschrift,
waarop staat:
Kleurecht, handwas en liggend drogen. Maar hij kan niet leven van de lucht.

Mijn grootouders zijn reeds lang geleden overleden.
Mijn oudtante was plotseling verdwenen.
En Vaals is nog steeds dichtbij.

Anna Bonheur